Σύμφωνα με τον ορισμό της Διεθνούς Ένωσης για τη Μελέτη του Πόνου (IASP), «ο πόνος αποτελεί μία δυσάρεστη αισθητηριακή και συναισθηματική εμπειρία με μία υπάρχουσα ή επαπειλούμενη βλάβη στους ιστούς ή περιγράφεται σε σχέση με μια τέτοια βλάβη». Επίσης αναφέρεται ότι «ο πόνος είναι πάντα υποκειμενικός και κάθε άτομο μαθαίνει την έννοια του πόνου μέσω προηγούμενων εμπειριών που είχε από νωρίς στην ζωή του και σχετίζονται με τραυματισμούς». Η Διεθνής Ένωση IASP υποστηρίζει ότι η ενεργοποίηση των αλγοϋποδοχέων δια μέσω των οδών του πόνου από επιβλαβή ερεθίσματα δεν αποτελεί πόνο.
Όταν κάποιος πονάει, η αρχική του αντίδραση είναι να προσπαθήσει να αποφύγει κάθε είδους δραστηριότητα και να ξεκουραστεί. Και όμως η θεραπευτική άσκηση συχνά συνταγογραφείται ως μια θεραπευτική επιλογή για την αντιμετώπιση του πόνου. Τα οφέλη της άσκησης και της τακτικής σωματικής δραστηριότητας είναι γνωστά. Το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών (CDC) παραθέτει τα ακόλουθα ως τα οφέλη της σωματικής δραστηριότητας: Έλεγχος του βάρους, μείωση του κινδύνου εμφάνισης καρδιαγγειακών παθήσεων και μεταβολικών νοσημάτων, μείωση του κινδύνου εμφάνισης κάποιων μορφών καρκίνου, ενδυνάμωση των οστών και των μυών, βελτίωση της ψυχικής υγείας και της διάθεσης, βελτίωση της ικανότητας εκτέλεσης καθημερινών δραστηριοτήτων, αποφυγή πτώσεων και βελτίωση του προσδόκιμου ζωής. Οι ασκήσεις και η σωματική δραστηριότητα δεν ωφελούν μόνο τα υγιή άτομα αλλά υπάρχουν αποδεδειγμένα οφέλη και για τους ασθενείς. Λαμβάνοντας αυτό υπόψη, ορισμένοι συγγραφείς έχουν διατυπώσει την άποψη ότι η άσκηση θα πρέπει να θεωρείται φάρμακο[1]. Και συχνά το πιο σημαντικό όφελος της άσκησης για τους ασθενείς είναι η βελτίωση του ελέγχου του πόνου[2].ΑΠΟΚΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ